φυσοκήλη

η, Ν

ιατρ. κήλη τού οσχέου το οποίο έχει διαταθεί λόγω τής ανάπτυξης αερίων.

[ΕΤΥΜΟΛ. < φύσα + κήλη. Η λ. μαρτυρείται από το 1861 στο Γαλλοελληνικόν Λεξικόν τών Σχινά και Λεβαδέως].